دکتر وحید صفاری

از نظر من برنامه نویس ها آدم هایی هستند که یک وقت هایی هم می خندند.
اما معمولا پای کامپیوتر اخم کرده و دارند به یک چیزی اون تو فحش می دهند.
از نظر آدم های معمولی یک چیزی اون تو، فحش دادن ندارد. اما از نظر برنامه نویس فقط چیزهای اون تو ارزش فحش دادن دارند.
هیچ چیز جز تسلیم شدنِ یک از این چیز های اون تو، خوشحال کننده نیست.
مثلا:
روزم رو ساختی ای باگ! روتو کم کردم! و از اینجور دیالوگ ها!
وقتی که آدم های عادی دارند خواب رستم یا جنیفر لوپز می بینند، برنامه نویس دارد خواب یک چیز هایی اون تو را می بیند و با آن ها مبارزه می کند و تعبیر خواب خوبش، کامپایل بدون خطاست! که اگر ببیند، انگار عروسی کرده است!
از یک برنامه نویس در حال برنامه نویسی بپرس:
زن می خوای یا سیگار؟ ببین چی جواب می دهد؟ آنوقت می بینی معادلات عاطفی بهم میریزد وقتی پای آن لامصب نشسته ای و کد می زنی!
یک برنامه نویس وقتی عصر می شود، خوشحال می شود. انگار روز شروع شده است. چون هرچی تاریک تر می شود، اشتیاقش به بیدار ماندن بیشتر می شود طفلکی!
تو فکر می کنی دارد اون تو چت می کند لابد، اما دارد هی می نویسد، هی پاک می کند!
هیچ وقت نمی تواند برای آدم عادی توضیح دهد که چه کار خفنی کرده است؟!!!!
مثلا فلان function را نوشتم که فلان bit را از فلان socket می خواند و بعد فلان آدرس حافظه را می ترکاند!!!! ها ایییی که وَگُفتی یعنییی چه؟
حتی روز برنامه نویس انتخاب کردنشان هم به آدمیزاد نرفته! به جای اینکه روز تولد پاسکال را روز برنامه نویس کنند، ۲۵۶مین روز سال را روز برنامه نویس می کنند. ای یعنی کدها، از آدم ها مهم ترند در این جماعت!
روز برنامه نویس رو به همه دوستای برنامه نویسم و همه عاشقان برنامه نویسی تبریک می گم!
منبع:banki.ir